การผูกเสี่ยว หรือพิธีผูกเสี่ยว จัดเป็นประเพณีเก่าแก่
และดีงามพิธีหนึ่งของชาวภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่ได้ประพฤติปฎิบัติ
สืบทอดกันมาเป็นเวลานานนับศตวรรษ หลายคงสงสัยว่า “พิธีผูกเสี่ยว” นี้มีความสำคัญอย่างไร
ก่อนอื่นต้องทำความเข้าใจถึงความหมายของคำว่า“เสี่ยว”เสียก่อน
คำว่า “เสี่ยว” เป็นภาษาอีสานแท้ๆ ซึ่งชาวอีสานทุกคนต่างมีความซาบซึ้งกับคำๆนี้
เป็นอย่างดี และเป็นคำที่มีความหมายไปในทางที่ดีงามอีกด้วย แต่เป็นที่น่าเสียดายที่ชาวภาคอื่นๆ ยังไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำว่า เสี่ยว
และนำไปใช้ในทางที่ผิดๆ เช่น เข้าใจว่าเสี่ยว หมายถึงพวกบ้านนอกคอกนา
พวกโง่เง่าเต่าตุ่น เป็นต้น แถมใช้คำพูดในเชิงดูหมิ่น ดูแคลน หนักไปกว่านั้น
คือเติมคำนำหน้าลงไปอีกว่า “บักเสี่ยว” ซึ่งถ้าพูดถึงบักเสี่ยวแล้วจะหมายถึง
“พวกเซ่อๆซ่าๆ” ที่มาจากอีสาน
แต่อันที่จริงแล้วคำว่า “เสี่ยว” เป็นคำที่มีความหมายในทางที่ดีงาม
เพราะหมายถึง มิตรแท้ เพื่อนแท้หรือเพื่อนตาย ซึ่งมีความซื่อสัตย์ ความจริงใจต่อกัน
มีความผูกพันทางด้านจิตใจกันอย่างจริงใจ และเต็มใจ และไม่มีอำนาจใดๆ
จะมาพรากให้จากกันได้แม้แต่ความตาย ทั้งนี้ความผูกพันของเสี่ยวนี้ไม่มีเฉพาะกับเสี่ยวเท่านั้น
หากมีความหมายผูกพันเชื่อมโยงไปถึงครอบครัว ญาติ พี่น้อง
และหมู่บ้านของเสี่ยวด้วยการผูกเสี่ยว ก็คือ การนำบุคคลสองคนมาผูกพันเป็นมิตรกัน
หลักเกณฑ์ในการเลือกคู่เสี่ยวนั้นปกติแล้วมักจะเลือกเพศเดียวกัน
ชายก็มีคู่เสี่ยวเป็นชาย หญิงก็มีคู่เสี่ยวเป็นหญิง นอกจากนี้คู่เสี่ยว
ต้องมีลักษณะ ท่าทาง รูปร่าง หน้าตา อายุ อารมณ์ จิตใจ บุคลิกภาพ ทัศนคติที่คล้ายคลึงกัน
หรือเหมือนกันอีกด้วย
***ถ้าจะกล่าวถึงที่มาของคำว่า "เสี่ยว" แล้วคงต้องย้อนกลับไปถึงยุคสมัยสามก๊กกันเลยทีเดียว
เพราะคนเชื้อชาติลาวนั้นอพยพมาจาก "อาณาจักรอ้ายลาว" ซึ่งอยู่บริเวณมลฑลเสฉวนในประเทศจีน
ซึ่งมลฑลเสฉวนนั้นก็เป็นบริเวณที่เป็นต้นกำเนิดของคนเชื้อชาติฮั่น(จีนแท้) เคยมีนักมานุษยวิทยาเสนอแนวคิดว่าคนเชื้อชาติลาวนั้นเป็นบรรพบุรุษของคนเชื้อชาติฮั่นด้วยซ้ำไป ถ้าใครเคยไปเที่ยวมลฑลเสฉวนแล้วจะรู้ว่า คนเสฉวนซึ่งเป็นชาวฮั่นแท้นั้นนิยมทานอาหารรสจัดมากๆ โดยเฉพาะพริกตากแห้ง นั้นมักจะนำมาผสมกับอาหารแทบทุกชนิดซึ่งถ้าไปศึกษากันดีๆแล้ว วัฒนธรรมของชาวฮั่นนั้นมีหลายๆอย่างที่เหมือนกับวัฒนธรรมลาวและวัฒนธรรมอิสานมาก และคำว่า "เสี่ยว" ก็เป็น "ภาษาฮั่น" หรือที่เราเรียกว่า
"ภาษาแมนดาริน" ปัจจุบันภาษาแมนดารินได้กลายมาเป็นภาษาจีนกลางแล้ว แต่ก็ยังมีคำว่า "เสี่ยว(xiao)" ซึ่งหมายถึง เพื่อนที่สนิทกันมากๆ
***โดยคำว่า "เสี่ยว" ในภาษาลาว ภาษาอิสาน ภาษาเหนือ และภาษาแมนดาริน(จีนกลาง)นั้นมีความหมายเหมือนกัน คือ หมายถึงเพื่อนรัก ***ซึ่งชาวฮั่นเขาจะใช้เรียกเพื่อนสนิทกัน อย่างเช่นว่า ถ้าเรามีเพื่อนสนิทมากคนหนึ่งชื่อว่า "จวง" (zhuang) เราจะเรียกเขาว่า "เสี่ยวจวง" (Xiao Zhuang) โดยใช้คำว่า เสี่ยว แล้วตามมาด้วยชื่อของเพื่อนเรา
***ขอเสริมอีกนิดหนึ่งคือ ชาวฮั่นเขาเชื่อว่าคนที่เป็นชาวฮั่นแท้ จะไม่มี "เล็บหก" หรือ "หกเล็บ"
ซึ่งเล็บหกนี้มันจะมีอยู่บริเวณนิ้วก้อยของเท้าเรา ก็ลองสังเกตดูว่าเท้าเรานิ้วก้อยมันมีเล็บเล็กๆซ่อนอยู่หรือไม่ ถ้ามีแสดงว่าเราไม่ใช่ชาวฮั่นแท้ๆ ซึ่งคนแต้จิ๋ว คนฮกเกี้ยน คนกวางตุ้ง นั้นชาวฮั่นเขาก็บอกว่าพวกนี้ไม่ใช่ชาวฮั่น(จีนแท้) โดยสังเกตได้จากเล็บหกของพวกเขานั่นแหละ คนแต้จิ๋วจะมีเล็บหกเยอะมาก
***ส่วนเรานั้นเป็นคนเชื้อสายลาวแท้ๆ พอไปดูนิ้วก้อยเท้าของพ่อแม่ พี่น้อง ปู่ ย่า ตา ยาย แล้วปรากฎว่าไม่มีใครมีเล็บหกเลย บางทีเราอาจจะเป็นบรรพบุรุษของชาวฮั่นก็ได้ เพราะเราผิวดี ตาเล็ก แต่ว่ามีตาสองชั้นนะ ตอนนั้นไปเที่ยวเสฉวนแล้ว เฮ้ย ! ทำไมคนเสฉวนหน้าตาไม่เหมือนเจ๊กบ้านเราอ่ะ พอมาอ่านประวัติศาสตร์แล้วภูมิใจ ว่าเราเชื้อสายลาวก็มาจากเสฉวนนี่เอง
*** ดังนั้นใครก็ตามที่มีเชื้อสายลาว แล้วถูกคนอื่นพูดว่าเรา "เสี่ยว" "ลาว" แล้วไม่ต้องโกรธเขานะ เพราะพวกเราเป็นลูกหลานของคนใน "อาณาจักรอ้ายลาว" ซึ่งตั้งอยู่บริเวณมลฑลเสฉวนปัจจุบัน บางทีพวกเราอาจจะเป็นบรรพบุรุษของชาวฮั่นเหมือนกับที่เขาบอกก็ได้นะ ^^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น